Αξιολόγηση συμπτωμάτων:

Η μέθοδος μηχανικής διάγνωσης και θεραπείας McKenzie χρησιμοποιείται ευρύτατα στην  αντιμετώπιση προβλημάτων της σπονδυλικής στήλης (Foster et al. 1999, Jackson 2001).

Η μέθοδος περιλαμβάνει μηχανική αξιολόγηση και αναλόγως των συμπτωμάτων και των μηχανικών αντιδράσεων οι ασθενείς κατατάσσονται σε ένα από τα τρία μηχανικά σύνδρομα: διαταραχή, δυσλειτουργία και σύνδρομο στάσης.

Στην αρχική του περιγραφή ο Mckenzie (Mckenzie 1981) δήλωσε ότι το σύστημα μπορεί να εφαρμοστεί και σε προβλήματα των άκρων και μία περιγραφή του τρόπου εφαρμογής δημοσιεύτηκε πριν από λίγα χρόνια (Mckenzie & May 2000).

Κατατάσσοντας μη σπονδυλικούς ασθενείς στα τρία σύνδρομα της μεθόδου, η διαταραχή των περιφερικών αρθρώσεων κατέχει ένα ποσοστό της τάξης του 20% (Melbye et al, 2006).

Σε άλλη κατανομή των διαφόρων περιοχών μυοσκελετικών προβλημάτων στο γενικό πληθυσμό, το γόνατο φαίνεται να καταλαμβάνει τη δεύτερη θέση πίσω από τα προβλήματα της σπονδυλικής στήλης (Cunningham and Kelsey 1984).

Η μηχανική αξιολόγηση όταν χρησιμοποιείται σε ασθενείς με πρόβλημα στις περιφερικές αρθρώσεις έχει δείξει μεγάλη αξιοπιστία μεταξύ των εκπαιδευμένων στη μέθοδο κλινικών και προγνωστική εγκυρότητα. Η κατάταξη χρησιμοποιείται για να καθορίσει την αντιμετώπιση, καθώς τα διάφορα μηχανικά σύνδρομα αντιμετωπίζονται με διαφορετικούς τρόπους.

Συνθέτοντας τα παραπάνω σκοπός της παρουσίασης αυτής της κλινικής περίπτωσης είναι να περιγράφει η μέθοδος διάγνωσης και θεραπείας όπως αυτή εφαρμόζεται σε έναν ασθενή με πρόβλημα στο γόνατο. Ο ασθενής κατατάχθηκε έχοντας μια διαταραχή στην άρθρωση του γόνατος και αντιμετωπίστηκε συμφωνά με τις αρχές της μηχανικής διάγνωσης και θεραπείας.

Ραντεβού Επαναξιολόγησης – 1 ημέρα αργότερα:

Ο ασθενής ανέφερε καλή συμμόρφωση στην άσκηση. Επιπλέον παρατήρησε μείωση του πόνου και αυξημένη ελευθερία κινήσεων. Η εξέταση έδειξε αύξηση του εύρους τροχιάς κατά την έκταση. Επιπλέον, ο  πόνος στο τελικό εύρος της έκτασης είχε ελαχιστοποιηθεί, ενώ είχε ελαττωθεί και στο τελικό εύρος της κάμψης. Ο ίδιος ανέφερε πόνο 4/10 στην ΟΑΚ.

Η αρχική μηχανική διάγνωση επιβεβαιώθηκε και δόθηκε στον ασθενή οδηγία να συνεχίσει την ενεργητική άσκηση όπως προηγουμένως. Συνάμα δόθηκε οδηγία να κρατά σε παρατεταμένη έκταση το γόνατο 20-30 δευτερόλεπτα και μετά να το χαλαρώνει. Συστήθηκε οι επαναλήψεις αυτής της διαδικασίας να ξεπερνούν τις 10.

Ραντεβού Επαναξιολόγησης – 1 εβδομάδα αργότερα:

Σε αυτό το στάδιο ο ασθενής ανέφερε ότι δεν είχε πλέον τη βαρύτητα των αρχικών συμπτωμάτων. Η μόνη ενόχληση που τον απασχολούσε ήταν ένας μικρός πόνος κατά το βαθύ κάθισμα. Στην ΟΑΚ ο πόνος ήταν 2/10.  

Η εξέταση επιβεβαίωσε τα λεγόμενα του ενώ δεν παρατηρήθηκε και το αρχικό μικρό οίδημα. Δόθηκε οδηγία σχετικά με την πιθανή ανάγκη αύξησης του φορτίου και του συστήθηκε να διαφοροποιήσει το πρόγραμμα των εκτάσεων προσθέτοντας υπερπίεση στην έκταση του γόνατος.

Ραντεβού Επαναξιολόγησης – 2 εβδομάδες αργότερα:

Ο ασθενής ανέφερε ότι δεν είχε σημαντικά προβλήματα με το γόνατο. Η υποκειμενική αίσθηση του πόνου που αξιολογήθηκε με την ΟΑΚ ήταν 0/10.

Η εξέταση έδειξε πλήρες εύρος τροχιάς τόσο κατά την κάμψη όσο και την έκταση ενώ είχε εξαφανιστεί και ο πόνος κατά το βαθύ κάθισμα. Η αρθρική διαταραχή είχε βελτιωθεί χωρίς επιπλοκή στο αναμενόμενο χρονικό πλαίσιο. Με βάση όλα αυτά, ο ασθενής σταμάτησε τη θεραπεία.

 

Σχόλια:

Ασθενείς με προβλήματα στο γόνατο παρουσιάζονται συχνά για αντιμετώπιση στους χώρους μας. Η δοκιμασία των επαναλαμβανόμενων κινήσεων είναι ένα βασικό στοιχείο της ΜΔΘ και χρησιμοποιείται για να βοηθήσει τον εκπαιδευμένο κλινικό να αναγνωρίσει και να κατατάξει σε υποομάδες τη μηχανική παρουσίαση των περιφερικών αρθρώσεων. Ως διαταραχή ορίζεται η αλλαγή της φυσιολογικής θέσης ανάπαυσης των αρθρικών επιφανειών που έχουν επηρεασθεί.

Το εννοιολογικό μοντέλο που προτείνεται από τους Mckenzie & May (2000, 2003) περιλαμβάνει την εσωτερική μετατόπιση των αρθρικών ιστών, η οποία προκαλεί πόνο και εξασθένιση.

Στις περιφερικές αρθρώσεις θεωρείται ότι ενδοαρθρικά στοιχεία όπως:

• Μηνίσκοι
• Υμενικές πτυχές
• Λιπώδη σώματα
• Αρθρικά θραύσματα

Μετατοπίζονται και μπορεί να προκαλέσουν ανώμαλες πιέσεις στον περιαρθρικό ιστό, με αποτέλεσμα τον πόνο και την εξασθένιση (Duparc et al  2002 , Hollarder & Lidtke Lai 1998 , Jerosch & Schroder 1996 , Lahm et al 1998 , Bowen & Cassidy 1981).O Cyriax (1982) σημειώνει ότι είναι δυνατόν για σχεδόν οποιαδήποτε άρθρωση να αναπτυχθούν χαλαρά σωματίδια τα οποία μπορεί να προκαλέσουν επώδυνο κλείδωμα ή μείωση της κίνησης. Αν τέτοια σωματίδια είναι παρόντα είναι λογικό να συναχθεί το συμπέρασμα ότι θα μπορούσαν να παγιδευτούν και ως εκ τούτον ανταποκρινόμενα στην επαναλαμβανόμενη κίνηση να μειωθεί η μετατόπιση.

Η μηχανική διάγνωση και θεραπευτική κατάταξη της διαταραχής των περιφερικών αρθρώσεων αποφεύγει μια δoμική ειδική διάγνωση. Στην περίπτωση που αναφέραμε διαγνώστηκε  διαταραχή της άρθρωσης του γόνατος και αφού επιβεβαιώθηκε η προτίμηση “κινητικής κατεύθυνσης” προτάθηκαν οι κατάλληλες επαναλαμβανόμενες κινήσεις. Οι κινήσεις αυτές σκοπό είχαν να μειώσουν την εσωτερική μετατόπιση των αρθρικών ιστών που προκαλούν πόνο.

Συμπέρασμα:

Αυτή η κλινική περίπτωση δίνει λεπτομερώς το ιστορικό και την εξέταση του ασθενή με πρόβλημα στο γόνατο που σύμφωνα με τις αρχές της μηχανικής διάγνωσης και θεραπείας κατατάσσεται ως διαταραχή. Η έννοια της αξιολόγησης και της θεραπείας των περιφερικών αρθρώσεων που βασίζεται στη μέθοδο ΜΔΘ είναι σχετικά νέα.

Φαίνεται ωστόσο ότι ο εντοπισμός του πόνου και η συμπτωματική αντίδραση στις επαναλαμβανόμενες κινήσεις τελικής τροχιάς, μπορεί να είναι κλινικά σημαντική. Το σύστημα κατάταξης της μηχανικής διάγνωσης και θεραπείας θα λέγαμε ότι είναι συναφές τόσο στα σπονδυλικά προβλήματα όσο και σε αυτά των άκρων.

Credits: ΜΑΝΤΖΙΟΣ ΘΕΟΔΩΡΟΣ Cert.MDT